maandag 9 maart 2015

Mama, ik graag paardrijden wil...

Dit gebaarde mijn dochter een half jaar geleden waarop ik gebaarde, "ja leuk wij regelen". Helaas werden we weer geconfronteerd met het feit dat je als je een kind hebt met een beperking vooral een hele dikke huid moet hebben. Wij hebben er als ouders voor gekozen dat onze dochter ondanks haar auditieve beperking een zo'n normaal mogelijk leven moet kunnen leiden. Ze heeft op haar 2de een CI gekregen en wij hebben van het moment dat we weten dat ze doof is gebaart met haar. Ze is nu tweetalig! Ze is inmiddels 9 en kiest zelf wanneer ze praat of gebaart en ook wanneer ze wel of niet haar CI draagt. Is dat handig? Nou elk jaar dat ze ouder wordt ben ik blij dat we voor tweetaligheid gekozen hebben. Ze gaat naar een reguliere school, soms is dat natuurlijk nogal rumoerig, maar gelukkig is er een tolk die de gaten daar kan opvullen, waar het CI en de soloapparatuur het laat afweten. Ze is nu op een leeftijd dat ze zelf kan aangeven waar ze de stof niet heeft begrepen in het Nederlands en dat ook de NGT omzetting niet toereikend is. Dan kan ze helemaal terugvallen op NGT uitleg van een native signing RT juf en tot nu toe komt het dan helemaal goed! Ze heeft de afgelopen jaren hard gewerkt op school om haar achterstand weg te werken, die ze had opgelopen op de dovenschool en om haar plek in de klas te krijgen. Maar ook dat is aardig gelukt mede doordat de school haar doofheid heeft omarmt en ze er mag zijn zoals ze is.

Voor ons als ouders draai je wel dubbele uren. Door de weeks is het de reguliere school, de horende vriendinnen en horende naschoolse activiteiten in haar geval hiphop. Maar in het weekend moet er nog even Doventijd worden ingehaald, in de vorm van dovenactiviteiten, logeerpartijen met de Dove vrienden en Dovenclubs in haar geval de theaterschool. En dan de dagelijkse uitdaging van praten, gebaren en iets wat er soms tussen in zit, maar je wil ervoor zorgen dat ze, hoe dan ook, alles meekrijgt, wat bij een horende kind allemaal heel vanzelfsprekend is. Is dit erg? Nee het is een bewuste keuze, maar dan zit je niet op discriminatie te wachten.

Mama ik graag paardrijden wil... dat betekende weer een nieuwe uitdaging. Het zoeken naar een manege waar het meenemen van een tolk geen probleem is. Omdat ik in het verleden al een paar keer mijn neus had gestoten besloot ik het mezelf makkelijk te maken en belde een manege die ook les zouden geven aan kinderen met een beperking. Maar helaas tijdens het introductiegesprek op de manege gaf de juf (zelf slechthorend met hoortoestel) te kennen dat ze een tolk overbodig vond. Om haar mening kracht bij te zetten riep ze mijn dochter bij zich en vroeg haar of ze haar goed kon horen, waarop Bella volmondig "ja" riep. "Ziet u mevrouw, niks aan de hand en waar vindt u nou een tolk die verstand heeft van paardrijles termen?" Ik had er geen goed gevoel bij en ging teleurgesteld naar huis. Toen kregen we te horen dat er een plekje vrij kwam in het groepje op een manege waar al een meisje van haar school reed en wat bleek, tolk geen probleem. Wauw wat een mazzel. Maar helaas de avond voor de eerste les kregen we te horen dat de manege haar activiteiten voor onbepaalde tijd moest staken. Niks aan te doen, dan maar de gewone maneges in de omgeving zelf een mail sturen. Nou dat was snel gedaan en binnen 15 minuten ook antwoord, "helaas mevrouw maar wij doen niks met gehandicapte mensen, succes met het vinden van een andere manege". Tja daar wordt je toch niet vrolijk van. In dezelfde week werd haar Dove vriendinnetje, nadat ze halfjaar op een wachtlijst had gestaan bij een manege met tolk en al weggestuurd, want dat was volgens de juf niet de bedoeling.

Elke keer als dit weer gebeurt krijg je veel lieve reacties van allerlei mensen die het verschrikkelijk vinden dat je kind voor de zoveelste keer wordt gediscrimineerd, maar voor mij is de maat nu wel een vol. Vooral omdat ze zelf zo hard werkt om te integreren in de horende wereld, maar ondanks haar inspanning op deze manier de deur voor haar neus wordt dichtgegooid. Natuurlijk hebben we inmiddels wel een manege gevonden waar ze nu samen met een horend vriendinnetje rijdt. Tolk nog maar even niet geintroduceerd, ik wacht nog even tot de mensen aan haar gewend zijn en dan is het vaak geen enkel probleem. Maar het is natuurlijk te gek voor woorden dat je als moeder de identiteit van je dochter moet verloochen om dingen voor haar voor elkaar te krijgen. En wat voor voorbeeld is dat voor haar?? Wij voeden haar juist op dat ze zichzelf mag zijn en dat ze geen aangepast leven hoeft te leiden. Dat juist door jezelf te zijn, je kracht moet geven om door het leven te gaan met je beperking.

Is er al een meldpunt voor dit soort gevallen van discriminatie, anders moet het denk ik vanaf nu in het leven geroepen moet worden!